Misschien komt het omdat ik al ruim 15 jaar niet meer woon en werk in Nederland. Misschien komt het omdat ik de 40 gepasseerd ben, of misschien komt het wel omdat ik gewoon een zeikerd ben. Maar kan iemand mij uitleggen, waarom er in Nederland een collectieve gekheid is ontstaan als het gaat om de manier waarop we aan anderen ons enthousiasme verbaal uitdrukken?

Ik heb het natuurlijk over de absurde taalconstructie Hoe leuk is dat. Punt, géén vraagteken. De afzender vraagt zich (in tegenstelling tot wat deze naïeve Nederlander in den vreemde in eerste instantie dacht) helemáál niet af hoe leuk iets is. Nee, ben je mal! De afzender bevestigt slechts dat iets heel leuk is. Of tenminste, dat vermoed ik.

Ik hoor het overal; als ik een Nederlands tijdschrift lees, een Nederlands foldertje onder ogen krijg (ja, er is zelfs een Nederlandse woonwinkel die dit als slogan geadopteerd heeft), als ik met Nederlandse vrienden of familie praat, of bij de Nederlandse accounts die ik op sociale media volg.

Ik word er doodmoe van. Ik wéét namelijk niet hoe leuk het is! Vertel het mij! Daarom lees ik nou juist je artikel, daarom volg ik je account, of daarom kom ik hier mijn interieurdingen kopen. Ik ga er namelijk van uit dat jij me preciés kunt uitleggen, hoe leuk het is en daarom relevant voor mij.

Dus dames en heren, wees een beetje concreter! Dat kost niks, je wordt er niet slechter van, en, misschien wel het belangrijkste, de ontvanger van je boodschap weet meteen wat je bedoelt.

Voor de zekerheid komen hier een paar prima alternatieve formuleringen van mijn kant om de Nederlander weer uit deze collectieve taalfuik te halen. Als je iets wilt aanprijzen of je enthousiasme wilt uitdrukken, is het onderwerp in kwestie misschien interessant, inspirerend, smakelijk, comfortabel of prachtig, en ja, men kan zelfs gewoon zeggen dat iets leuk is. Maar in principe is elk bijvoeglijk naamwoord geschikt. Dus ga er maar gauw mee aan de slag, lieve Nederlander! Hoe moeilijk is dat. Punt. Geen vraagteken.